Omayra Sanchez story: कोलंबियातील 13 वर्षीय ओमायरा सांचेझ गार्झोन या मुलीच्या हृदयस्पर्शी आणि वेदनादायी कहाणीने संपूर्ण जगाला हादरवून सोडले. 1985 मध्ये नेवाडो डेल रुईझ ज्वालामुखीच्या भयंकर उद्रेकानंतर आर्मेरो शहर उद्ध्वस्त झाले. या नैसर्गिक आपत्तीने सुमारे 25 हजार लोकांचा बळी घेतला आणि ओमायराच्या कुटुंबालाही मोठा फटका बसला. ओमायरा स्वतः तिच्या घराच्या ढिगाऱ्याखाली तब्बल 60 तास अडकून राहिली आणि तिची ही लढाई जगभरातील लोकांच्या मनाला चटका लावणारी ठरली. ओमायरा सांचेझची कहाणी ही केवळ एका मुलीची लढाई नाही, तर मानवी हृदयातील करुणा, हतबलता आणि निसर्गाच्या क्रूरतेसमोर माणसाची असमर्थता यांचे प्रतीक आहे. तिच्या धैर्याने आणि तिच्या शेवटच्या शब्दांनी जगभरातील लोकांना एका अनामिक बंधनात बांधले. आजही तिची कहाणी आपल्याला निसर्गाच्या शक्तीपुढे मानव किती नाजूक आहे याची आठवण करून देते.
ओमायरा ढिगाऱ्यात कशी अडकली?
ज्वालामुखीच्या उद्रेकामुळे तयार झालेला लाहार, म्हणजेच गरम चिखल आणि पाण्याचा प्रचंड प्रवाह, आर्मेरो शहरात शिरला आणि ओमायराच्या घराला उद्ध्वस्त केले. या चिखलाच्या लाटेत ओमायरा कंबरेइतपत गाडली गेली. तिचे पाय ढिगाऱ्याखाली दबले गेले, आणि तिला हालणे अशक्य झाले. बचाव पथकाने तिला शोधले तेव्हा तिचा एक हात भिंतीच्या भेगेतून बाहेर दिसत होता, जणू ती मदतीसाठी हाक मारत होती. पण तिची परिस्थिती इतकी नाजूक होती की तिला बाहेर काढणे अत्यंत अवघड बनले होते.
बचावकार्य का अयशस्वी झाले?
बचाव पथकाने ओमायराला वाचवण्यासाठी शक्य ती सर्व प्रयत्न केले. पण प्रत्येक प्रयत्नात अडथळे येत राहिले. ढिगाऱ्याखालील चिखल आणि पाण्याची पातळी सतत वाढत होती, ज्यामुळे तिला बाहेर काढणे धोक्याचे ठरत होते. तज्ञांच्या मते, जर तिला जबरदस्तीने बाहेर काढले असते, तर तिच्या शरीराला गंभीर इजा होऊन तिचा मृत्यू अटळ होता. त्यामुळे बचावकर्त्यांनी तिला पाण्याच्या पृष्ठभागावर तरंगत ठेवण्यासाठी तिच्याभोवती टायर आणि इतर साहित्य लावले. या काळात स्थानिक लोक, पत्रकार आणि छायाचित्रकार तिच्या आजूबाजूला जमले. तिला थंड पेये, मिठाई आणि इतर गोष्टी देऊन तिची ताकद टिकवण्याचा प्रयत्न केला गेला, जेणेकरून ती शक्य तितका वेळ जगू शकेल.
ओमायराचे शेवटचे क्षण आणि शब्द
तीन दिवस ढिगाऱ्यात अडकून राहिल्याने ओमायरा शारीरिक आणि मानसिकदृष्ट्या थकत चालली होती. तिचे डोळे काळे पडले, चेहरा सुजला, आणि हात पांढरे फटफटीत झाले. ती भ्रमिष्ट अवस्थेत गेली आणि तिच्या बोलण्यातून तिची असहायता स्पष्ट दिसत होती. ती बडबडत म्हणाली, “मला शाळेत जायचे आहे, माझी गणिताची परीक्षा आहे.” तिच्या शेवटच्या क्षणांमध्ये तिने अत्यंत हृदयद्रावक शब्द उच्चारले: “मी चालू शकेन, आणि हे लोक मला वाचवतील, अशी प्रार्थना करा. आई, मी तुझ्यावर खूप प्रेम करते. बाबा, मी तुझ्यावरही प्रेम करते. भैया, मी तुझ्यावरही प्रेम करते.” हे शब्द ऐकणाऱ्या प्रत्येकाच्या हृदयाला चिरा पाडणारे होते.
तिच्या कुटुंबाचे काय झाले?
या भयंकर आपत्तीत ओमायराचे वडील आणि काकू यांचा मृत्यू झाला. सुदैवाने, तिचा भाऊ या दुर्घटनेतून वाचला. तिची आई त्या वेळी घरी नव्हती, कारण ती व्यवसायानिमित्त बोगोटाला गेली होती. नंतर तिने आपल्या मुलीच्या मृत्यूबद्दल बोलताना सांगितले, “ही घटना भयंकर होती, पण आता मला पुढे जावे लागेल. मी माझ्या मुलासाठी जगणार आहे.” तिच्या या शब्दांमधून एका आईचे दु:ख आणि तिची जिद्द दिसून येते.
